Καλημέρα σας,
Με ρωτάτε πώς ήταν τότε.
Η απάντηση, απλή και αληθινή: Ωραία.
Βλέπαμε τον κόσμο με τα παιδικά μας μάτια — χωρίς σύγκριση, χωρίς απαιτήσεις. Δεν ξέραμε κάτι άλλο, κι ούτε το αναζητούσαμε. Αυτό που είχαμε, μας αρκούσε. Μπορεί στο νησί κάποιοι να είχαν περισσότερα κι άλλοι λιγότερα, αλλά αυτό δεν μας απασχολούσε. Το θεωρούσαμε φυσιολογικό. Κι ευτυχώς, το σχολείο, με την ίση μεταχείριση που προσέφερε, μας έφερνε όλους στην ίδια αφετηρία.
Το ίδιο και στα παιχνίδια. Στους δρόμους, στις γειτονιές, όλοι παίζαμε μαζί. Ίσως να υπήρχαν πού και πού κάποιες μικροπαρεξηγήσεις — προσωπικές, παιδικές, περαστικές. Αλλά τίποτα που να μας χώριζε πραγματικά.
Το καλοκαίρι, στις παραλίες, φαινόταν κάπως πιο έντονα ποιος ήταν από πού. Οι «Νειμοργιανοί», οι «Παραποτιανοί», οι «Καμαριανοί»… Καμιά φορά έπεφτε κι ένα πείραγμα:
«Κατάλαβες επιτέλους ότι η δική μας θάλασσα είναι καλύτερη και ήρθες σ’ εμάς;»
Κι έτσι, με δυο λόγια και ένα χαμόγελο, πηγαίναμε από παραλία σε παραλία, ανάλογα με τον καιρό και τη διάθεση.
Στα επόμενα γράμματά μου θα σας πω περισσότερα. Θα μιλήσουμε με συγκρίσεις, με ιστορίες από τα επόμενα χρόνια, με μια πιο ώριμη και, όσο γίνεται, αντικειμενική ματιά.
Να είστε καλά. Και να περνάτε καλά
Γιώργος Δ. Καλλιβρούσης