Θολό Πάσχα ή καθαρή ματιά;
Καλημέρα σας – Χριστός Ανέστη!
Παρά τους συχνούς εκκλησιασμούς και τα λουκούλλεια γεύματα των ημερών, αρκετοί από εσάς βρήκατε χρόνο να διαβάσετε τα γράμματά μου και να στείλετε ευχές, σχόλια και απορίες — κυρίως στους προσωπικούς μου λογαριασμούς. Σας ευχαριστώ θερμά!
Θα σας πρότεινα, για ευκολία και… ψυχική οικονομία, να γράφετε απευθείας εδώ, στη στήλη. Ακόμη και με ψευδώνυμο, αν σας βολεύει. Έτσι, μπορώ να απαντώ άμεσα και —το σημαντικότερο— να δημιουργείται διάλογος. Μη διστάζετε. Είσαστε όλοι ευπρόσδεκτοι και πολύτιμοι!
Στον απόηχο των ημερών, διάλεξα μία απορία που μου έστειλε κάποιος αναγνώστης:
«Γιατί λένε πως το φετινό Πάσχα ήταν θαμπό;»
Εύλογη η απορία — αλλά και αντιφατική. Το Πάσχα το λέμε αλλιώς Λαμπρή. Όνομα που παραπέμπει στο φως. Όχι οποιοδήποτε φως — το φως της Ανάστασης. Αυτό που μεταφέρουμε με προσοχή στα σπίτια μας, για να μας φωτίζει και να μας προστατεύει.
Κι όμως, κάποιοι φέτος το είδαν «θολό». Πάμε να δούμε γιατί — από διάφορες πλευρές.
Ως γιατρός παλαιάς κοπής (συνταξιούχος, αλλά με καλές προθέσεις), θα έλεγα ότι αν τα βλέπετε θολά, ίσως χρειάζεστε έναν οφθαλμίατρο. Καταρράκτης, μόλυνση, ή… δεν καθαρίσατε καλά τα γυαλιά σας. Ή τα μάτια σας.
Αν το δούμε ψυχιατρικά, θυμάμαι τον καθηγητή μου, τον αείμνηστο Kielholz στη Βασιλεία, να μιλά για τη «μασκαρεμένη κατάθλιψη» — μια κατάσταση όπου η ψυχή θολώνει τα πάντα, ακόμα και τη χαρά.
Και κοινωνικά όμως, τα πράγματα δεν είναι απλά. Η παροιμία τα λέει καλά:
«Όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια.»
Όταν κάποιος δεν μπορεί να συμμετάσχει στη χαρά, τη μειώνει. Δεν τον κρίνουμε — τον καταλαβαίνουμε. Αλλά δεν αφήνουμε και τη δική μας χαρά να σβήσει.
Γιατί η ζωή είναι φως. Ο θάνατος είναι σκοτάδι. Και το Πάσχα είναι η νίκη του φωτός.
Οι γιορτές —Πάσχα, Χριστούγεννα, Θεοσκεπάστου— είναι ευκαιρίες για επαφή, για ουσία. Κατάνυξη, συντροφιά, λίγο τραγούδι, ένα ποτήρι κρασί, ένα χαμόγελο. Δεν υπάρχει «φέτος δεν ήταν σαν παλιά». Κάθε χρόνο είναι αλλιώς — και αυτό το αλλιώς είναι που θα θυμούνται τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας σε λίγα χρόνια ως «τα ωραία εκείνα χρόνια».
Ας μη γινόμαστε λοιπόν γκρινιάρηδες, αχάριστοι ή —επιτρέψτε μου— γελοίοι.
Κάθε γιορτή έχει τη χάρη της. Αρκεί να την κοιτάξεις καθαρά.
Και τα υπαρξιακά; Βεβαίως και να τα συζητάμε. Αλλά όχι με το αυγό στο ένα χέρι και το τσουρέκι στο άλλο. Όλα στην ώρα τους!
Στο επόμενο γράμμα θα απαντήσω σε άλλη ερώτηση που μου στείλατε. Μέχρι τότε, σας περιμένω εδώ — με απορίες, σκέψεις ή και μερικά πειράγματα. Όλα χωράνε. Και όπου μπορείτε, ρίξτε λίγο φως.
Να είσαστε καλά και να περνάτε καλά.
Γιώργος Δ. Καλλιβρούσης