Στη χθεσινή συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου στην Άνδρο, έμπειρος νομικός, ο οποίος συμμετείχε με την επιστημονική του ιδιότητα, επέφερε πλήρη ισορροπία στη συζήτηση και μόνο με τη φράση «Η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού».
Μακριά από μαξιμαλιστικές, ωραιοποιημένες διατυπώσεις και πρωθύστερες διαπιστώσεις.
Η σημασία της φράσης δεν έχει πάντα το ίδιο περιεχόμενο, ούτε την ίδια στόχευση. Τούτο εξαρτάται από το αν προκρίνουμε την «τέχνη» ή το «εφικτό
Αν επιμείνουμε στην «τέχνη», τότε η πολιτική αναδεικνύεται ως πιθανότητα ή πολύ περισσότερο και ως δυνατότητα να κερδίσεις ένα παιχνίδι φαινομενικά χαμένο.
Αν επιμείνουμε στη λέξη «εφικτό», τότε η πολιτική χάνει τον χαρακτήρα της διεκδικητικής τέχνης και υποβιβάζεται σε τεχνική στασιμότητας.
Τι έκανε, λοιπόν, ο Δήμαρχος Άνδρου στην συγκεκριμένη συνεδρίαση, και αφού είχε προετοιμαστεί κατάλληλα και ως όφειλε; Άσκησε την «τέχνη» πολιτικά και δυνάμωσε το «εφικτό» τεχνοκρατικά.
Με απλά λόγια, ρώτησε τους ειδικούς χωροτάκτες που ξέρουν καλά το θέμα του Πολεοδομικού Σχεδιασμού και της Οριοθέτησης Οικισμών. Συμβουλεύτηκε εμπειρότατους νομικούς για τη δυνατότητα άσκησης δικαστικών πιέσεων και έφερε ψήφισμα πίεσης προς τα αρμόδια όργανα της Πολιτείας.
Δόθηκε όλος ο χρόνος στην αντιπολίτευση να αναπτύξει τις θέσεις της. Και η αντιπολίτευση παρά τις αρχικές ενστάσεις ψήφισε «ναι».
Έκανε κοινωνούς του θέματος τους συμπολίτες του, πάντα με τη βοήθεια των τεχνοκρατών και λύθηκαν οι απορίες και του πιο αδαούς.
Κι όλα αυτά στο σωστό χρόνο, όταν οι συνθήκες ήταν ώριμες, κατάλληλες και με συγκεκριμένα δεδομένα.
Το τελικό όφελος στην Άνδρο και τους κατοίκους της. Αυτή είναι η πολιτική, αυτή είναι «η τέχνη του εφικτού».
Το πόσο καλά ασκεί την «τέχνη» ένας πολιτικός, κρίνεται στις κάλπες με βάση το μέγεθος του «εφικτού» που ορίζει.
Κρινόμαστε και όλοι εμείς ως «πολιτικά όντα», ως συμμετέχοντες στα της πόλης μας. Δεν θα κουραστώ να λέω ότι το πιο πολύτιμο που μπορούμε να έχουμε είναι η γνώση. Μόνο έτσι οδηγούμαστε στην ορθή κρίση.
Και δεν θα σταματήσω να σέβομαι τους ασκούντες την «τέχνη», τους έχοντες αγαθές προθέσεις.
Δεν θα σταματήσω όμως να υποκλίνομαι και στους τεχνοκράτες, εκείνους που με την εξειδικευμένη γνώση βάζουν φρένο στις αερολογίες μας.
Και όπως έχει πει ο Μπέντζαμιν Ντισραέλι, η συναίσθηση της άγνοιας είναι μεγάλο βήμα προς τη γνώση.
Γιάννης Βαθυάς