Καλημέρα σας
Με ρωτάτε
«Γιατί δεν συμφωνούμε πάντα και διαφωνούμε στα κοινά;»
Δύσκολη ερώτηση. Άπτεται του χαρακτήρα και της ψυχοσύνθεσης του Έλληνα γενικά και του κοινού Ανδριώτη ειδικότερα. Ας το δούμε μαζί:
Η διαφωνία είναι κομμάτι της δημοκρατίας. Είναι θεμιτή και χρήσιμη, όταν έχει σκοπό τη βελτίωση. Όμως πολλές φορές, δεν διαφωνούμε για να φτάσουμε σε μια καλύτερη λύση. Διαφωνούμε για να φαινόμαστε διαφορετικοί. Για να επιβεβαιώσουμε ρόλους, να εξυπηρετήσουμε φιλοδοξίες ή απλώς για να μην αφήσουμε “τον άλλον” να φανεί σωστός.
Σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, και στην Άνδρο φυσικά, η τοπική αυτοδιοίκηση υποτίθεται πως υπάρχει για να φροντίζει την καθημερινότητα, να λύνει προβλήματα και να προωθεί έργα που βελτιώνουν τη ζωή μας. Κι όμως, ακόμα και στα πιο απλά, εκεί που όλοι θα έπρεπε να λένε «ναι», η απάντηση συχνά είναι «όχι» — όχι επειδή το προτεινόμενο είναι λάθος, αλλά επειδή το πρότεινε «ο άλλος».
Παρακολουθώντας τον δημόσιο διάλογο στην Άνδρο, βλέπει κανείς πως υπάρχουν ζητήματα στα οποία η κοινή λογική λέει «προχώρα το». Καθαριότητα, διαχείριση νερού, υποδομές, τουρισμός, χωροταξικά με σεβασμό στο περιβάλλον, ενίσχυση των σχολείων, προσβασιμότητα με ασφαλτόστρωση στα χωριά. Και όμως, αυτά τα ζητήματα μπλέκονται σε μια ατέρμονη διελκυστίνδα μεταξύ παρατάξεων, συμφερόντων, και προσωπικών στρατηγικών.
Η διαφωνία είναι υγιής όταν γίνεται πάνω σε προτάσεις. Αλλά όταν γίνεται για να μη φανεί πως κάποιος έκανε κάτι καλό, τότε είναι τραγικό. Και τελικά, δεν τιμωρεί τον πολιτικό αντίπαλο. Τιμωρεί τον κάτοικο, τον επαγγελματία, το παιδί που μεγαλώνει στο νησί. Γιατί ο «τόπος» δεν είναι κάτι αφηρημένο. Είναι οι άνθρωποι μας. Οι γονείς μας, οι φίλοι μας, τα παιδιά μας. Είναι εμείς. Όταν η πολιτική μικροπρέπεια παγώνει έργα που όλοι συμφωνούμε ότι χρειάζονται, δεν χτυπάει κάποιον «άλλο». Μας χτυπάει όλους.
Η Άνδρος δεν έχει την πολυτέλεια να χάνει χρόνο. Έχει ανάγκες. Έχει προοπτικές. Και χρειάζεται ανθρώπους που να μπορούν να συνεργάζονται στα βασικά. Δεν είναι κακό να υπάρχει αντιπολίτευση. Κακό είναι να υπάρχει μόνο για να λέει «όχι».
Το ίδιο ισχύει παντού. Όταν η προσωπική φιλοδοξία γίνεται πιο σημαντική από το συλλογικό καλό, τότε δεν έχουμε αυτοδιοίκηση. Έχουμε εσωτερική κατανάλωση ενέργειας που δεν φτάνει ποτέ εκεί που πρέπει: στους ανθρώπους.
Ο τόπος μας δεν είναι «κάποιοι άλλοι». Όταν μπλοκάρουμε μια λύση που θα έκανε τη ζωή πιο ανθρώπινη, το κάνουμε σε εμάς. Όταν βάζουμε πολιτική σκοπιμότητα πάνω από την κοινή λογική, βγάζουμε μόνοι μας τα μάτια μας.
Καιρός να το αλλάξουμε αυτό. Όχι με ωραία λόγια. Με συνεργασία στα αυτονόητα. Με συμφωνία στα βασικά. Με τη γενναιότητα να πούμε: «Δεν έχει σημασία ποιος το πρότεινε. Είναι σωστό; Ας γίνει».
Να είσαστε καλά και να περνάτε καλά
Γιώργος Δ. Καλλιβρούσης