Το απόγευμα συνηθισμένο. Στο μπαλκόνι με θέα το Νειμποριό, παγωμένος καφές στο ποτήρι, τσιγάρο στο χέρι, στο άλλο το τηλέφωνο, στο μυαλό σκέψεις, στον υπολογιστή να τρέχουν ειδήσεις και «ειδήσεις».
Στην πιο γλυκιά στιγμή του δειλινού, η απόφαση είναι δεδομένη. Μπονάτσα λαδιά, έλκει σαν μαγνήτης η θάλασσα, αυτή η ανεξερεύνητη. Πρόχειρο ντύσιμο και περπάτημα.
Η φροντισμένη πεζογέφυρα προσφέρει μαζί με την ομορφιά της και ασφάλεια. Περπατάς πλάι στη θάλασσα. Ο απαλός ήχος των κυμάτων της άπνοιας μοιάζει αιώνιος, σαν ανάσα που δεν σταματά ποτέ. Ο ήλιος φεύγει αργά, γέρνει πάνω στο νερό και το χρυσίζει. Και μετά το χρυσίζει το φεγγάρι, μαζί με τα φώτα.
Και κάπου εκεί, ανάμεσα στις πέτρες και στα φύκια, στο αλάτι και στο φως, ξεκινάει η πιο ήσυχη, αλλά και πιο δραστική πολιτική πράξη. Το να υπάρξεις ελεύθερα.
Σε μια κοινωνία που μετρά την αξία του ανθρώπου με βάση την παραγωγικότητα, το να επιλέγεις να περπατήσεις δίχως σκοπό, δίχως ανταπόδοση, δίχως αποτέλεσμα, γιατί έτσι σου αρέσει είναι μια μικρή εξέγερση.
Δεν καταναλώνεις. Δεν πωλείσαι. Δεν αποδίδεις. Απλώς περπατάς. Ο ήχος των κυμάτων κκαι η μπλε θέα δεν μπαίνει σε τιμοκατάλογο. Κοιτάς. Ανασαίνεις. Αφήνεις τη θάλασσα να σου υπενθυμίσει πως είσαι σώμα, ανάγκη, συναίσθημα. Κι αυτό, σε μια εποχή αλλοτρίωσης και άρνησης της σωματικότητας, είναι πολιτικό.
Ο περίπατος σε φέρνει σε επαφή με αναμνήσεις, σκέψεις, προσδοκίες. Κι αυτή η επανασύνδεση με τον εαυτό σου είναι επίσης πολιτική πράξη. Μάθαμε να ζούμε με άγχος, να παράγουμε, να καταναλώνουμε, να αποστρεφόμαστε την ίδια τη φύση που ζούμε.
Η σιωπή της θάλασσας δεν είναι σιωπή υποταγής. Ούτε η βοή της αντάρας της. Είναι η φωνή που σου λέει ότι υπάρχει κάτι πέρα από τον θόρυβο της αγοράς και των δελτίων ειδήσεων. Πως υπάρχουν στιγμές, και μέρη, και πράξεις, που μας επαναφέρουν στο ουσιώδες. Το δικαίωμα να υπάρχουμε χωρίς να εξηγούμε, χωρίς να καταναλώνουμε, χωρίς να αποδεικνύουμε.
Και τελικά, ένας περίπατος στη θάλασσα είναι πολιτική πράξη γιατί μας θυμίζει τι σημαίνει ελευθερία. Όχι η ελευθερία των διαφημίσεων, των likes και της ψευδοεπιλογής, αλλά η βαθιά, υπαρξιακή ελευθερία. Να είσαι άνθρωπος, σε σχέση με τον τόπο σου, με τη φύση σου, με τους συνανθρώπους σου. Να θυμάσαι ποιος είσαι, πού ανήκεις και τι αξίζει να υπερασπιστείς.
Γιατί η θάλασσα, όπως και η ελευθερία, δεν χαρίζεται. Κερδίζεται βήμα βήμα. Μέχρι να φτάσουμε, σε έναν κόσμο που θα είναι η απτή ουτοπία που επιθυμούμε.
Γιάννης Βαθυάς