Η πρόκληση ήταν διπλή για την απογευματινή βόλτα μέχρι τον Όρμο Κορθίου. Η έκθεση Ίχνη στο Τοπίο στο πολιτιστικό κέντρο και ο καλοκαιρινός χορός της Αδελφότητας Ανδρίων το Κόρθιον στο αλιευτικό καταφύγιο. Είναι εκείνη η ώρα που ο ήλιος πάει να κρυφτεί και κάνει τη διαδρομή πιο όμορφη. Και σήμερα οι εντυπωσιακοί σχηματισμοί από τα σύννεφα, λες και δημιουργήθηκαν από τα χέρια κάποιου καλλιτέχνη.
Η έκθεση με έργα της Ειρήνης Φολερού, του Diego Ferrari, της Srabani Ghosh και της Jean McNeil εντυπωσιακά επιμελημένη και παρουσιασμένη στόλισε τον τόπο που της το ανταπέδωσε με την παρουσία κατοίκων αλλά και πολλών επισκεπτών. Οι τέσσερις καλλιτέχνες συναντιούνται σε μια εξερεύνηση ερωτημάτων που είναι χαραγμένα στο τοπίο της Άνδρου, μέσα από τη φύση της, την παραδοσιακή αρχιτεκτονική και τις βιωμένες εμπειρίες των ανθρώπων της.
Ο καλοκαιρινός χορός της Αδελφότητας Ανδρίων το Κόρθιον είχε επίσης μεγάλη επιτυχία με τη συμμετοχή του κόσμου και τον παλμό από το βοριαδάκι. Το πιο σπουδαίο όμως είναι ότι νέα παιδιά που τιμούν την παράδοση έκαναν μια εκπληκτική εισαγωγή στη βραδιά, μέχρι να πιάσει το δοξάρι ο παπά Στρατής και να ξεσηκώσει τον κόσμο που χόρεψε μέχρι αργά. Και για να τα λέμε όλα, κάποτε πρέπει να λυθεί η απορία γιατί σ αυτές τις εκδηλώσεις τα σουβλάκια είναι πιο νόστιμα.
Σκοπός όμως τούτου του κειμένου, δεν είναι τα δυο λόγια για την έκθεση και τον χορό. Είναι το Κόρθι και οι άνθρωποί του. Είναι ο τόπος αλλά και τα πρόσωπα που σε κάνουν να νιώθεις οικεία διαφορετικά. Στο Κόρθι απλώνεται μεγάλο μέρος της ουσίας της Άνδρου. Παράδοση, φυσική ομορφιά, αληθινή φιλοξενία. Ένας ζωντανός τόπος με ψυχή, όπου η αλμύρα της θάλασσας ενώνεται με τον παλμό της ζωής.
Η θέα κατηφορίζοντας από τα πρώτα σπίτια του οικισμού κόβει την ανάσα, το ανοιχτό πέλαγος στο βάθος, οι μικρές βάρκες που λικνίζονται ράθυμα, μια εικόνα ήρεμη, μα γεμάτη ζωή, αυθεντική, χωρίς τίποτα το επιτηδευμένο. Ο Όρμος Κορθίου υπήρξε για χρόνια ένα ζωντανό κέντρο εμπορίου και ναυτιλίας. Ακόμα και σήμερα σώζονται στοιχεία που μαρτυρούν την ιστορία του.
Το Κόρθι σου δίνει γαλήνη, εικόνες που ξεκουράζουν το βλέμμα, ανθρώπους που θυμίζουν άλλες εποχές. Η αύρα του δεν είναι απλώς η θαλασσινή δροσιά που σε τυλίγει μόλις φτάσεις. Είναι η αίσθηση ότι ανήκεις εκεί, ότι βρίσκεσαι σε έναν τόπο που σε σέβεται και σε δέχεται όπως είσαι. Είναι ο ρυθμός της ζωής που κυλά αργά, σχεδόν ποιητικά. Και όταν πια φύγεις, η αύρα αυτή μένει μαζί σου, σαν αλμυρή μνήμη, σαν υπόσχεση επιστροφής.
Γιάννης Βαθυάς