Στην Ελλάδα έχουμε την τάση να βαφτίζουμε την απλή καθημερινότητα ως ηρωισμό. Έτσι, μερίδα νησιωτών έχει υιοθετήσει τα τελευταία χρόνια μια παράξενη ρητορική: ότι μένοντας και δουλεύοντας στο νησί τους «φυλάνε Θερμοπύλες» και «κρατούν ζωντανή τη νησιωτικότητα». Στην Ελλάδα η ηρωολογία περισσεύει. Κάποιοι νησιώτες το πήγαν ένα βήμα παραπέρα: δηλώνουν ότι «φυλάνε Θερμοπύλες» επειδή ζουν και εργάζονται στον τόπο τους.
Η αλήθεια; Το να μένεις στο νησί σου και να δουλεύεις δεν είναι υπέρβαση. Είναι ζωή. Όπως κάθε άνθρωπος παντού. Μόνο που εδώ βαφτίζεται «θυσία». Το οξύμωρο είναι προφανές. Ζουν σε έναν επίγειο παράδεισο – θάλασσα, καθαρό αέρα, ομορφιά. Κι όμως, παρουσιάζονται ως μάρτυρες. Την ίδια στιγμή, οι κάτοικοι των πόλεων ζουν μέσα σε θόρυβο, καυσαέρια, μποτιλιάρισμα, τσιμέντο. Αν οι πρώτοι φυλάνε Θερμοπύλες, οι δεύτεροι μάλλον φυλάνε την Κόλαση.
Ακόμη χειρότερο: ζητούν και ευγνωμοσύνη. Ο επισκέπτης που πληρώνει πανάκριβα δωμάτιο και καφέ, οφείλει να νιώθει υπόχρεος γιατί «εκείνοι άντεξαν τον χειμώνα». Σαν να τους χρωστάμε αιώνια χάρη που μένουν στον τόπο τους. Ας είμαστε ξεκάθαροι. Θερμοπύλες δεν φυλάς με φραπέ και ηλιοβασιλέματα στο Instagram. Ούτε με κομπορρημοσύνη και μεγάλα λόγια.
Ηρωισμός είναι η σεμνότητα, η σιωπηλή αξιοπρέπεια, ο αγώνας χωρίς τυμπανοκρουσίες. Όχι η αυτάρεσκη δήλωση «χωρίς εμάς δε θα ’χατε πού να πάτε». Η αλήθεια είναι απλή: οι νησιώτες δεν είναι μάρτυρες. Είναι τυχεροί. Και όσο το παραδέχονται, τόσο πιο όμορφα θα μοιράζονται τον παράδεισο στον οποίο ζουν και τον οποίο, σαν καλοί νοικοκυραίοι, οφείλουν να τον προσέχουν και να τον διατηρούν
Γιώργος Δ. Καλλιβρούσης