Πρωινός περίπατος μετά τη βροχή. Ο αέρας καθαρός, γεμάτος εκείνη τη δροσιά που κάνει την αναπνοή πιο ανάλαφρη, ακόμα και σε ένα καπνιστή. Τα φύλλα κρατούν μικρές σταγόνες, το χώμα αναδίδει το γνώριμο άρωμα της γης που ξύπνησε, η θάλασσα παραδίδεται και γαληνεύει. Περπατώ αργά, με μια ήρεμη ευγνωμοσύνη για ό,τι υπάρχει γύρω μου.
Στην πλατεία Γηροκομείου συναντώ ένα φιλικό ζευγάρι. Οι τόποι πάνω και πριν από όλα είναι οι άνθρωποί τους και χαίρομαι πολύ που έχω γνωρίσει, εδώ στην Άνδρο, αυτούς τους ανθρώπους, τέτοιους ανθρώπους. Ανταλλάσσουμε χαμόγελα, λίγα λόγια απλά, ανθρώπινα. Αναφερόμαστε στη βροχή, και στα προβλήματα που δημιούργησε αλλά και στην ευεργεσία στη φύση. Λίγο προτού χωριστούμε, η σύζυγος λέει με χαμόγελο αισιοδοξίας: Όλα είναι χαρούμενα σήμερα.
Μου άρεσε πολύ αυτή η φράση. Όλα είναι χαρούμενα. Όχι μόνο τα λουλούδια, τα φύλλα, η θάλασσα αλλά κι ο αέρας, η γη, ακόμη κι εμείς οι ίδιοι. Ίσως γιατί, μετά τη βροχή, όλα μοιάζουν πιο καθαρά. Η φύση έχει ξαναβρεί την ανάσα της. Η γη ήπιε νερό, είναι ξεδιψασμένη. Και μαζί της ξεδιψάμε κι εμείς. Η χαρά αυτή δεν είναι θορυβώδης. Είναι ήσυχη, απλή, σχεδόν διακριτική. Κρύβεται στις μικρές κινήσεις, στο φως που παίζει στις σταγόνες, στο βλέμμα που συναντά ένα άλλο βλέμμα χωρίς λόγια. Είναι η χαρά της συνέχειας, το αίσθημα ότι, παρά τις δυσκολίες, η ζωή κυλά, ανανεώνεται, βρίσκει τρόπο να ανθίσει ξανά.
Η βροχή λειτουργεί πάντα σαν μια σιωπηλή υπενθύμιση. Μας θυμίζει ότι τίποτα δεν είναι σταθερό. Πως όλα μπορούν να αλλάξουν, να καθαρίσουν, να ξαναγεννηθούν. Όπως η φύση, έτσι κι ο άνθρωπος έχει ανάγκη να βρέχεται πού και πού από κάτι που τον ξεπλένει. Μπορεί να είναι ένα βλέμμα, μια συζήτηση, μια απλή καλημέρα. Μια στιγμή που μας φέρνει ξανά κοντά στο ουσιαστικό.
Συνεχίζοντας τη διαδρομή μέχρι το γραφείο, η φράση όλα είναι χαρούμενα μένει μέσα μου σαν ψίθυρος. Κοιτώ γύρω, κοιτώ με ταπεινότητα χαμηλά τη γη, κοιτώ με σεμνότητα τον ήλιο που προσπαθεί να βγει πίσω από τα σύννεφα. Και μέσα σε όλα αυτά, νιώθω κι εγώ ένα μέρος του ίδιου ρυθμού. Ένα κομμάτι της ζωής που συνεχίζει, απλά, χωρίς θόρυβο.
Σκέφτομαι πόσο εύκολο είναι να ξεχνάμε αυτή τη χαρά. Να τρέχουμε, να ανησυχούμε, να χάνουμε την επαφή με το παρόν. Κι όμως, η ζωή πάντα βρίσκει έναν τρόπο να μας σταματά για λίγο. Να μας δείχνει ότι η ομορφιά υπάρχει, αρκεί να τη δούμε. Όλα είναι χαρούμενα, λοιπόν, όχι γιατί δεν υπάρχουν δυσκολίες, αλλά γιατί, παρά τις δυσκολίες, υπάρχει ακόμα φως. Υπάρχει ακόμα η δυνατότητα της ανανέωσης. Κάθε σταγόνα, κάθε αναπνοή, κάθε χαμόγελο είναι μια μικρή υπόσχεση ζωής.
Η φύση δεν ψεύδεται ποτέ. Μετά τη βροχή, χαμογελά. Και μέσα σ’ αυτό το χαμόγελο της φύσης, ο άνθρωπος μπορεί να ξαναβρεί τον εαυτό του. Πιο γαλήνιο, πιο απλό, πιο αληθινό.
Γιάννης Βαθυάς