Κυριακή, 11 Μαΐου, στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας.
Λίγο μετά τη λήξη του ποδοσφαιρικού ντέρμπι Παναθηναϊκού – Ολυμπιακού 0-1, μερικοί νεαροί φίλοι του «τριφυλλιού» χειροκροτούν τον 18χρονο μέσο του Ολυμπιακού Χρήστο Μουζακίτη. Εκείνος ευχαριστεί, βγάζει τη φανέλα και την προσφέρει στους φίλους της αντίπαλης ομάδας.
Γεγονότα αδιανόητα για όσους έχουν στο μυαλό τους ένα ποδοσφαιρικό ντέρμπι γεμάτο μίσος, ένταση, ξύλο…
Ελάχιστες ημέρες αργότερα στην Ελβετία, η Κλαυδία, μια τραγουδίστρια 22 μόλις ετών με καταπληκτική φωνή, εντυπωσιάζει στον διαγωνισμό τραγουδιού της Γιουροβίζιον. Μα πιο πολύ εντυπωσιάζει με την ανεπιτήδευτη παρουσία της, τον καθαρό της λόγο, το μέτρο σε κάθε της κίνηση. Το ήθος που εκπέμπει από την κορυφή ίσαμε τα νύχια. Μια καλλιτέχνιδα αυθεντική, αληθινή, χωρίς καμία υπερβολή στην συμπεριφορά της, χωρίς το παραμικρό ίχνος έπαρσης κι ας έρχεται από μια τεράστια επιτυχία.
Βρε, μπας και πλησιάζει η ώρα για την επιστροφή της λογικής στην καθημερινότητα; Όταν βλέπεις νέα παιδιά, από δύσκολους και γεμάτους παγίδες χώρους, να μη «ψωνίζονται» με την ξαφνική δημοσιότητα αλλά να κρατούν γερά τα πόδια τους στο έδαφος, αρχίζεις κι ελπίζεις πως κάτι μπορεί να αλλάξει. Θα πει κάποιος: δυο-τρεις εξαιρέσεις είναι αυτές, ο παραλογισμός και η τρέλα των κάθε λογής ψωνισμένων εξακολουθεί να κυριαρχεί. Σωστά. Αλλά τα 2-3 φωτεινά παραδείγματα σε χώρους που αποτελούν πρότυπο για τα νέα παιδιά, αύριο – μεθαύριο είναι βέβαιο πως θα αβγατίσουν, θα γίνουν περισσότερα κι ίσως, τελικά, κάποια στιγμή επιστρέψουμε σε αξίες που τόσο λείπουν από την καθημερινότητά μας.
Στην πολιτική, βέβαια, δεν έχουν εμφανιστεί ακόμη περιπτώσεις σαν αυτές που αναφέραμε πιο πάνω, με τα δυο νέα παιδιά. Κι αυτό είναι κακό. Απογοητευτικό. Εκεί παραμένει κυρίαρχη η τάση να αμφισβητείται με τον πιο ακραίο τρόπο η κοινή λογική, αυτό που βλέπουν τα μάτια μας και καταλαβαίνει το μυαλό μας. Εξακολουθούν να μας βγάζουν τρελούς με το «έτσι θέλω». Αλλά πότε η πολιτική προηγήθηκε της κοινωνίας; Ποτέ! Θα έρθει κάποια στιγμή και θα υποχρεωθεί κι αυτή ν΄ αλλάξει ρότα. Τότε ίσως μάθουμε να «κουβεντιάζουμε ήρεμα, ήρεμα κι απλά»…
Γιάννης Μηνδρινός